O byciu „intelektualną elitą” :)

 

Dzisiaj dla odmiany „na warsztacie” analiza zdania, które stanowi o przymusie przekonania siebie samego, że jest się w elicie, bez względu na rzeczywistość 🙂

Zdanie „Pewnie ledwo 0,1% męskiej populacji może być odbiorcami tego typu treści.” i jego różne wersje jest jednocześnie paniczną obroną złożoności tez zawartych przeróżnego rodzaju „kołczów”.

Każdy z nich uważa bowiem, że oto otwiera drzwi dla nieuświadomionych, naiwnych, prostych, ale by posiąść tę „wiedzę” trzeba wejść na kolejne szczeble uświadomienia (czyli musi taki kupić książkę, kubek z Kanistrem, modlitwę, a wszystko to za duże pieniądze na „zachcianki guru”).

No dobrze 🙂

A jakich treści dotyczy to zdanie? Dla przykładu wziąłem kilka cytatów z „kołcza” i ich rozwinięcie

„Kobieta może oskarżyć mężczyznę o gwałt na niej czy dziecku – i jeśli wyda się że kłamała, nic jej nie grozi, co najwyżej grzywna. Może mężczyznę uderzyć, a jak pójdzie na policję, społeczność (wraz z płaczącymi ze śmiechu wąsatymi stróżami prawa) uzna go za tchórza i mięczaka, stanie się pośmiewiskiem – gdy odda cios, pójdzie do więzienia, i także stanie się pośmiewiskiem, tylko że opluwanym na ulicy.”

I w tym momencie stulejarze różnej maści podnoszą krzyk „Tak, to prawda! Jawna niesprawiedliwość! Kobiety mogą więcej!”

Zaraz, zaraz, ale przecież te zdania nie mają sensu! Wąsaty stróż prawa? Uznanie niewinnego człowieka za winnego pedofila? Opluwane na ulicy pośmiewisko? Ktoś się tu za dużo filmów naoglądał chyba i w życiu nie był w takiej sytuacji!

Co to w ogóle za zdania? Co za przykłady?! Proszę powiedzieć to policjantowi na posterunku. Takiemu, którego obowiązują procedury. Bardzo się ucieszy, że jakiś „kołcz” z góry go ocenia 🙂

Bywa, że chce się wejść w rozmowę, a tu nagle, jak grom z jasnego nieba padają argumenty! „Nie znasz się! Nie rozumiesz!”

 

Jeszcze ciekawiej jest ze statystykami i z paranoją liczb 🙂

„Ile % mężczyzn w Polsce wychowuje nie swoje dzieci?

Wszędzie widnieje liczba 10%. Jednakże to są jedynie szacunki, nikt tego dokładnie nie sprawdził. Jakie jest wasze zdanie na ten temat?

Ja bym powiedział, że nawet więcej 15%-20%, ale nijak można to udowodnić. Można jedynie przyjąć szacunki naukowców z czasów prehistorycznych; 40% mężczyzn przekazało swoje geny dalej, 80% kobiet przekazało swoje geny dalej, a więc 60% genów bezpowrotnie przepadło już w prehistorii (60% pierwotnych samców opiekowało się nie swoim potomstwem). Jak wszyscy wiemy, kobietą rządzą pierwotne instynkty, więc ta tendencja nie mogła się dramatycznie zmienić.”

Powyższy tekst powstał DWA LATA TEMU i pochodzi z forum 🙂

Chciałoby się powiedzieć, że strach się bać 🙂

Ale może właśnie na tym to polega, BY SIĘ BAĆ!?

Czy jest inny równie emocjonalny sposób podrażnienie męskiej ambicji niż ten, w którym mówi się, że żona zdradza, a jego dziecko nie jest jego? A jeśli w to jeszcze wchodzą procenty, liczby, dane, „amerykańscy naukowcy”, badania na pedofilach („Dlaczego zostałeś pedofilem? Matka mnie wykorzystywała seksualnie, to JEJ WINA!” i nikt nie pyta o wiarygodność takiego pytania )!

🙂

I znowu chce się wejść w słowo, odnieść się do własnych obserwacji, spostrzeżeń i uwag o patologii takich zachowań. A tu pojawia się argument „Nie wiesz! Nie rozumiesz!”

No jasne, że nie wiem i nie rozumiem, skoro trudno mi sobie wyobrazić sytuację, że zdrowa psychicznie kobieta wrabia swojego męża w cudze dzieci.

Z własnych obserwacji i doświadczenia wiem za to, że nawet, jeśli uda się bardzo trudna sztuka zaciągnięcia mężatki do łóżka to się ona zabezpiecza i dba o to, by jej „wybranek” też tego nie zaniedbał! Wrabianie w dziecko to ostateczność ostateczności! Skąd zatem to DZIESIĘĆ PROCENT?

Tu warto przedstawić osobę prof. Rafała Płoskiego, który zajmuje się genetyką, a którego rzekome badania na temat zdrad wklejają z zaciekłością zwolennicy zdradzających kobiet (WSZYSTKICH)! Rzecz w tym, że sam Pan Profesor zaprzecza, że kiedykolwiek zajmował się badaniami tego typu! 🙂

Po co je wklejać? BY SIĘ BAĆ!

 

Znaffca kobiet, „kołcz”, który od lat nie miał styczności z kobietami, nigdy nie był w związku, a czas spędza na utrzymaniu kobiety snuje kolejne wizje:

„Kobiety mają wielki problem z byciem sobą

Tylko Panie mają wielki problem, bo chciałyby mieć swoje atuty (otwieranie drzwi, wnoszenie zakupów, całowanie rączki, fundowanie wszystkiego, wcześniejsza emerytura itd.) ale być uważane za mądrzejsze i bardziej męskie niż Panowie. Jest to najpierw śmieszne, później smutne i żałosne, a na koniec destrukcyjne dla nich samych, oraz dla wszystkich które muszą z nimi i ich chorymi oczekiwaniami żyć.”

I znowu konfrontacja tych zdań z rzeczywistością jest nieco szokująca. Bo ja w całym swoim długim życiu nie spotkałem kobiety, która chciałaby być uważaną za mądrzejszą i bardziej męską niż Panowie. Co to w ogóle za pomysł!?

Z tego co wiem kobiety (jak i mężczyźni) chcą być DOCENIANE za to, co robią. Trudno dziwić się kobietom w XXI wieku, w Europie, że nie życzą sobie seksistowskich uwag, molestowania, bycia w oczach mężczyzn tanią zabawką, którą można w dowolnej chwili wymienić, a przedtem posadzić w kuchni, bo tam jest jej miejsce. Chcą być docenione za doktorat, napisaną książkę, inteligencję. Co w tym dziwnego? Nic 🙂

Każdy świadomy mężczyzna potrafi żyć w tych czasach i dostosowywać się do zmian społecznych wynikających z postępu cywilizacyjnego, a nie wzdychać do czasów przed erą nowożytną, kiedy można było sobie pogwałcić i mieć niewolnice. Rozumiem, że kusząca to wizja i rzeczywistość wywołuje płacz, bo trzeba się nieco postarać, ale jak się nie podoba to zawsze można się przenieść w inne rejony świata. Zaręczam, że nie jest tam też tak różowo 🙂

Ach, te kobiety!

Wywołują emocje, bo nie można mieć każdej 🙂

 

No i tak można podawać na tacy kolejne cytaty z bogatej tffurczości „kołcza” i jemu podobnych. Można napisać jeszcze o „gadzim mózgu” kobiet, zapominając, że użycie tego stwierdzenia jest nieprawidłowe. O „mechanizmach”, z których nic nie wynika z wyjątkiem informacji, że istnieje patologia. No istnieje, są kobiety wyrachowane, zaborcze, materialistyczne. No i co z tego?

Co najciekawsze to każdy podobny do mojego komentarz tych wypocin spotyka się zawsze z takim samym odzewem.

„Żyjesz w matriksie!”, „Nie jesteś przygotowany na tę prawdę!”, „Kopernika też nie słuchano, kiedy mówił o heliocentrycznej wizji świata”

A ja nie bardzo widzę te rewolucyjne treści, bo wynika z nich częściej pustka egzystencji i brak dalszego ciągu.

Jak byli starzy kawalerowie i stare panny tak są. Czy nazwie się ich teraz singlami czy samotnymi, nieważne. Nikt nie rozkazuje nikomu się żenić, a rzekoma presja jest nieporównanie mniejsza niż czterdzieści lat temu. Nie chcesz mieć dzieci? Nie masz! To nie Rumunia Ceausescu, gdzie każda kobieta miała urodzić czwórkę! 😦

Kobiety stały się bardziej samodzielne i uniezależnione od mężczyzn. To dobrze, że nie muszą się podpierać mężczyzną na każdym kroku, chyba o to chodzi?

Nie istnieją żadne zmienne mechanizmy społeczne zrównujące idiotkę fotografującą się na tle BMW ze świadomą swojej inteligencji i drogi życiowej przyszłą Panią Profesor nauk medycznych lub humanistycznych. A biologia dotyczy także mężczyzn.

Wszystkie te „nauki” to nic innego jak próba zarobienia kasy na naiwniakach, którzy przemielone dawno treści będą interpretować tak, jak im będzie wygodnie. Zamiast żyć i poznawać całe szerokie spectrum zachowań, postaw i ludzi tkwić chcą w świecie, który ma dać jedną prostą receptę na wszystko. I daje, chociaż to recepta z witaminami zamiast lekarstw 🙂

 

Nikt nikomu nie zabrania tarzać się w szambie liczb, patologii, opowieści z pudelka. Tylko czy na tym powinno polegać szczęśliwe życie?

Czy jeśli będę wiedział, że 30% małżeństw się rozwodzi to mnie to jakoś wzbogaci?

Czy wzbogaci mnie strach wywołany informacją, że 10% (a czemu nie 90%) wrabia mężów w dzieci badboyów? A ci badboye to kursują między miastami czy są stacjonarni 🙂

Czy mam po te informacji się rozstać z partnerką albo zrobić badania DNA? A ilu za namową „kołcza” zrobiło takie badania i wyszło, że żona wierna? I co dalej z tak wspaniale rozpoczętym ojcostwem?

Czy kodowany strach, używanie języka cierpienia, tortur, lęków, traum, zamiast poznania, obserwacji, znajomości konkretnej kobiety (a nie wszystkich) naprawdę jest wybawieniem z matriksa czy wręcz przeciwnie? Czy ten matriks w głowach odbiorców nie tworzy się czasami na postawie niesprawdzonych informacji, wybiórczych, niepełnych statystyk  opowieści z pudelka?

 

Mnie by było szkoda życia na słuchanie proroczych wizji kaznodziei, który nigdy nie był w danych sytuacjach i ze strachu przed życiem nigdy nie będzie 🙂